“Het is tijd dat we er echt iets aan gaan doen. We hebben er lang genoeg mee rondgelopen” zegt mijn cliënte. “Wie zijn wij?” vraag ik haar. “Ik” zegt ze, met een lichte verbazing over haar eigen woordkeuze. Mijn cliënte vertelt dat ze vroeger werd gepest. Op de basisschool is het pesten begonnen en dat ging door tot ze een jaar of 16 was. Nu merkt ze dat ze een echte ‘people pleaser’ is geworden, wat betekent dat ze er alles aan doet om aardig gevonden te worden door andere mensen. Ze wil het nooit meer meemaken dat ze buiten de groep staat. “Hoe was het om er niet bij te horen?” vraag ik haar.
De tranen komen. “Het was een eenzaam gevoel. Een gevoel niet goed genoeg te zijn”. Ze vertelt over de scheiding van haar ouders, hoe vader vertrok en haar broertje meenam. Op school alleen, thuis alleen. Er was niemand om mee te spelen en niemand om haar verdriet mee te delen.
Na de middelbare school is ze in een dierenasiel gaan werken. Ze voelt zich er, na jaren, nog helemaal op haar plek. Lange tijd heeft ze weinig last gehad van haar pestverleden en het eenzame gevoel, maar nu steeds meer mensen van haar leeftijd een relatie krijgen en er zijn er ook al die kinderen hebben, steekt het gevoel van alleen zijn steeds vaker de kop op. Mijn cliënte is er klaar voor om haar pestverleden en de scheiding en daarmee het ‘kwijtraken’ van haar vader en haar broertje te verwerken.
“Wij zijn er klaar voor” zegt mijn cliënte. Ze heeft zich al jong aangeleerd om ‘wij’ te zeggen als ze over zichzelf praat, zo is ze nooit alleen…
Ook de keuze om met dieren te werken zou beïnvloed kunnen zijn door het onderbewuste. Dieren oordelen niet, ze laten je niet zomaar in de steek, ze zijn betrouwbaar en altijd blij om je te zien en zorgen ervoor dat je niet alleen bent.
Onbewust taalgebruik, onbewuste beslissingen, het onderbewuste zorgt ervoor dat jij je zo veilig mogelijk voelt, weg van de pijn en het verdriet uit het verleden. Mijn cliënte is er klaar voor.
Wij gaan aan de slag.