‘Tijd heelt alle wonden.’ Die uitdrukking stamt volgens mij uit de tijd dat je vooral niet moest klagen maar dragen. Een vrouw komt naar mijn praktijk, ze is rond de 50. Ze vertelt dat ze al jaren bij diverse specialisten onder behandeling is, zij kunnen niets vinden. Haar lichaam zit vast, bewegen is pijnlijk.
Vooral in haar schouders voelt ze de pijn dag en nacht. “Wat draag je met je mee?” vraag ik haar. Ze vecht tegen haar tranen, ze schaamt zich want “het is al zolang geleden”. Ze vertelt dat haar vader voor haar ogen is verongelukt toen ze 12 jaar was. Vanaf dat moment werd alles anders. Als oudste dochter uit een gezin van 3 meisjes, nam ze een ouderrol op zich. Sterk zijn voor haar moeder die zoveel verdriet had en als oudste zorgde ze voor haar jongere zusjes.
Ze ging op de plek van vader staan die er niet meer was. “Hoe verdrietig ben jij geweest in die tijd?” Cliënt vertelt dat ze nooit heeft gehuild om het verlies van haar vader. “Best gek eigenlijk, ik heb daar nooit over nagedacht, het was gewoon zo”.
Mijn cliënt heeft, op het moment dat dit trauma het gezin trof, een rugzak omgedaan met daarin het verdriet van haar moeder, haar zusjes en ergens onderin, haar eigen verdriet. Zij kon het dragen en ze droeg het. Na 38 jaar met deze zware last te hebben gelopen merkt mijn cliënt dat ze moe is, haar lichaam is moe. Ik stel voor dat we de rugzak leeg gaan maken door middel van EMDR. EMDR haalt de emotionele lading weg, het verandert zware stenen in lichte veertjes.
Tijdens de EMDR-sessie voelt mijn cliënt de last van haar schouders glijden. Haar eigen verdriet komt boven, verdriet waar 38 jaar geleden geen ruimte voor was. Het meisje in mijn cliënt huilt hartverscheurend maar al snel wordt ze rustig. Het is klaar, het verdriet is opgeruimd, de rugzak is leeg. Mijn cliënt heeft sinds de sessie geen lichamelijke klachten meer gehad.
Ze zegt: “ik zou willen dat ik dit jaren eerder had gedaan!” Dus of wachten tot de tijd de wonden heelt een goed idee is? ….